Jeżeli kochasz Rozdział 1

*Percy*
-Percy, do cholery jasnej, wstawaj!- usłyszałem krzyk z kuchni.
-Już wstaję- mruknąłem, przewróciłem się na drugi bok i pochrapywałem dalej.
-Twoje ,,już wstaję'' trwa od godziny. Za 10 minut masz autobus, a ja właśnie wychodzę. Trzymaj się- powiedziała i usłyszałem dźwięk zamykanych drzwi.
-E tam jeszcze 10 minut...och, f*ck! - krzyknąlem i jak poparzony wyskoczyłem z łóżka. Spojrzałem na telefon. Rzeczywiście dwie minuty. Szybko wskoczyłem pod prysznic, umyłem zęby, śniadanie spakowalem i wybiegłem. 2 minuty, minuta, pół. Podbiegłem do przystanku kiedy autobus właśnie odjechałem. Przeklnąłem i spojrzałem wymownie w niebo.
-Hermesie do cholery jasnej!
-Ktoś mnie wzywał?- usłyszałem świdrujący głos i dźwięk hamującego auta.-Mój ulubiony półbóg!
-Hermes- mruknąłem.
-Masz szczęście, bo Hermes musi z Tobą pogadać i przy okazji cię podwiezie.
-Hermes- powiedziałem dużo bardziej entuzjastycznie i wskoczyłem do jego bryki.
Jechaliśmy już dobre 2 minuty.
-Więc o czym chciałeś pogadać?- zapytałem.
-Co...a, no tak! Posejdon mnie przysłał.
-A co? Dla niego za daleko?- mruknąłem z ironią.
-Jest zajęty. Miałem ci coś dać...tylko co...jak nic zapomniałem....och, wiem!
Sięgnął do kieszeni i wyjął z niej jakiś mały pakunek,w tym samym momencie podjechał pod szkołe.
-Wyskakuj- powiedział i podał pakunek.-Nie wiem czemu, ale masz to odpakować w całkowitej samotności i o stabilnej psychice, czyli będę trzymał kciuki, bo półbogowie nigdy czegoś takiego nie doznają- puścił do mnie oczko i uśmiechnął się szyderczo.
Wysiadłem z auta przyglądając się podarunkowi.
-Dzięki za podwózkę- mruknąłem i pobiegłem do szkoły.
Spóźniony wparowałem do klasy.
-Jackson, Jackson, Jackson...- mruknął nauczyciel, ale to nie był Pan Devis,którego powinienem zastać, zmrużyłem brwi.-Jak zawsze spóźniony- roześmiał się.
Spojrzałem w stronę biurka i oczy wypadły mi na wierzch.
-Chejr...Znaczy Pan Brunner!- udałem niezdziwionego, ale posłałem mu pytające spojrzenie. Mrugnął i wskazał na ławkę.
-Siądziesz, czy mam ci wpisać nieobecność?- zapytał.
Ruszyłem w stronę ławki. Nagle ktoś wstał i zaprotestował
-Powinien dostać uwagę za spóźnianie się- usłyszałem dziewczęcy głos. Znowu ta wariatka.
-Niestety muszę panienkę Worn zasmucić. Percy dostał już tyle uwag, że zabrakło rubryki.
Cała klasa wybuchnęła śmiechem, a ja posłałem triumfalne spojerzenie Camili, mojej szkolnej wrogini. Ta się naburmuszyła, ale nic nie powiedziała.
Usiadłem obok Alex, która chichotała pod nosem.
-No i z czego się tak cieszysz?- zapytałem.
-Z ciebie- uśmiechnęła się.
-Jak zawsze kochana Alex- burknąłem, a ona dalej się śmiała. Chejron, znany jako Pan Bruner uczył nas greki, jedyny poza wf-em przedmiot, w którym jestem dobry. Oczywiście czepiał się mnie co chwila: ,,a o czym to Jackson tak nawija?" ,,Jackson, odpowiedz na pytanie'' ,,Jackson, ty na pewno wiesz". Kiedy wreszcie lekcja się skończyła szybko ruszyłem do wyjścia.
-Jackson, podejdź- powiedział Chejron.
-Co ty tu robisz?!- zapytałem, kiedy cała klasa wyszła.
-Podobna jest jakaś półbogini tutaj, nieważna,  mała, ale Zeus dał zlecenie, z resztą stęskniłem się za Tobą- powiedział.
-Ta...Jeszcze mi powiedz, że pan D. Też- zaśmiałem się.
-A żebyś wiedział: co chwile pyta kiedy wreszcie będzie mógł zamienić Perr'iego Johnsona w delfina- roześmiał się Chejron.
-Typowe.
-A no i jeszcze jedno: co to za dziewczyna z którą siedziałeś?
-Gestapo-mruknąłem.- Alex Skate.
-coś mi pachniała...
-Nie sądziłem, że z twoją pamięcią jest aż tak źle- zaśmiałem się.- To Alex, córka Demeter, nie pamiętasz jej?
-Alex,...Alex....a no tak! Ta od bukietów szpinaku i tańczącej trawy, ta wariatka?- zapytał Chejron.
-Taaak...Ta wariatka- zaśmiałem się.
-Ona chodzi tutaj do szkoły?
-Dopiero od tego roku.
-Aha...Masz rację, masz racje, starość nie radość, a pamięć już nie ta- powiedział.
-Mogę już iść?- zapytałem.
-Nie...Czekaj...Jeszcze jedno...Coś miałem ci powiedzięc....a no tak. Mamy do ciebie prośbę, razem z Panem. D.
Oczy wyszły mi z oczodołów, okrążyły ziemie i wróciły.
-Pan D. ,,ma do mnie prośbę"?- zapytałem z niedowierzaniem.
-A no.
-Od razu mówię, że nie będę sprzątał, gotował, ani jak kolwiek inaczej mu usługiwał- powiedziałem kategorycznie.
-Czyli mamy problem- mruknął Chejron.- Nie no żart.
-No to o co chodzi?
-Może uznasz to za zabawne...ale raczej uznasz to za żałosne. Szczerze nie będę ci się dziwił, ale sprawa wygląda tak: musisz odwiedzić obóz.
-Jak dla mnie spoko, a po co?
Chejron westchnął.
-Mamy bitwę o sztandard, a domek Afrodyty i Apolla uparli się, że będzie to niesprawiedliwe jeżeli njalepszy gracz z ich drużyny nie będzie grał. Więc albo przyjedziesz i zagrasz, albo udusimy się pudrem dzieci Afrodyty, bywają bardzo agresywne.
Zaśmiałem się.
-A kiedy?
-Jutro.
-Co jutro jest?
-Piątek.
-Mam lekcje.
-Spokojnie, będziesz na nich. Stare sztuczki, ale nadal się sprawdzają - uśmiechnął się.
-No dobra- westchnąłem.- A czy teraz mogę iść?
-Możesz.

Na korytarzu, jak to na korytarzu być może panował ogólny chaos, bałagn i wrzask dzieciaków. Musiałem nawet użyć siły, żeby odgonić jakieś małe dziecko, które zaczęło, nie wiem z jakiego powodu, kopać mnie. Wreszcie dotarłem do cihcszego zakątku, w którym zawsze przebywałem. Rzuciłem plecak na bok i usiadłem na parapecie. Oczywiście obok mnie siedziała już Alex i James. James to nasz przyjaciel. Nie ma nic wspólnego z mitologią i pewnie także z zasadami BHP. Robi zawsze to co chce i co mu się żywnie podoba, najlepsze jednak jest to, że nikt nigdy tego nie zauważa. Wczoraj chociażby wstał w środku lekcji i wyszedł, bo mu się nudziło, a nikt tego nie zauważył. Potrafi nagle najść cię od tyłu i zacząć, ni z Hermesa, ni z Hadesa gadać do ciebie po hiszpańsku. No właśnie, jest z hiszpanii. Często dopiero po zakończeniu opowiadania historii i zobaczeniu mojej zdziwionej miny orientuje się, że mówił nie w tym języku co trzeba. Kiedyś zaczął mówić po hiszpańsku na matmie i co mnie bardzo zdziwiło pani nie doceniła jego umiejętności posługiwania się obcym językiem.
-Ten Brunner ma fajny wózek, nie? Ceikawe co mu się stało- mruknął James.
Wymieniliśmy z Alex spojrzenia.
-No- mruknęła i starała się stłumić śmiech.
-A co od ciebie chciał?- zapytał się.
-Pytał się gdzie jest pokój nauczycielski- skłamałem.
-Tak długo?
-Jest mało kumaty- odparłem.
Ten się zaśmiał i zeskoczył z parapetu oznajmiając wszystkim, że idzie napisać ściągę na sprawdzian.
Kiedy odszedł córka Demeter zaczęła śmiać się w niebogłosy. Co było bardzo naturalnym zjawiskiem w jej wypadku.
-Idę zajumać jakieś żarcie ze sklepu- powiedziała udając James'a i odeszła. Zostałem sam. Wyciągnąłem telefon i na wyświetlaczu zobaczyłem napis: ,,1 nieodebrane połączenie i 3 wiadomości". Czas się bać?
Połączenie od: Annabeth
Wiadomości:
Annabeth: Czy ty kiedyś nauczysz się odbierać telefony?!
Mama: Percy, wrócę trochę później, muszę zastąpić kogoś w pracy. W lodówce masz jedzenie do podgrzania, ale znając cibeie zamówisz pizzę :)
Grover: Peeercyyyyy
Uśmiechnąłem się mimowolnie na myśl o tych trzech osobach. Wybrałem numer Annabeth i do niej oddzwoniłem.
Pip, pip, pip, pip, pip, pip, pip, pip, pip, pip, pip, pip, pip, pip, Percy!
-Hej- odpowiedziałem.
-Perseuszu Jacksonie, przepraszam  cię bardzo, ale ty chyba od 7:30 nie masz jeszcze lekcji, nie?- powiedziała groźnie.
-Sory, spałem jeszcze- odparłem.
-Chyba źle usłyszałeś, rozmawiamy o: 7:30- warknęła.
-Człowiek już się wyspać nie może- mruknąłem.
Annabeth zachichotała.
-Glonie, jeden! Kto o tej porze niby śpi?
-Ja- powiedziałem dumnie.
-Jest się czym chwalić- powiedziała.
-No a tak w ogóle to po co dzwoniłaś?
-Zostawiłam u ciebie książkę- powiedziała.
-No i?- zdziwiłem się.
-Może powtórzę: zostawiłam u ciebie książkę.
-No i co w związku z tym?
-No bo jeżeli jest u ciebie, to nie ma jej przy mnie.
-Nie musisz dziękować.
-Percy, cholera jasna, dostarczysz mi ją kiedyś, czy nie?!
-Nie rozumiem po co ci książka, ale jeżeli chcesz, to proszę cię bardzo.
-A kiedy?
-Jutro.
-Krzyk na drogę. Jak masz niby zamiar mi ją jutro dostraczyć, hę?
-Będę w obozie, to mogę ci ją przy okajzi przywieść.
DRYN
-Dobra, musze kończyć, paa
-Będziesz w obozie?!!!
-Kocham cię- powiedziałem i się rozłączyłem.
Pobiegłem szybko w stronę sali lekcyjnej. Przy okazji staranowałem jakieś dziecko i popchnąłem historyczkę, bywa.
Na koniec tego dobrego wpadłem na jakąś dziewczynę. Wszystkie książki jej się rozsypały. Zaczęła je zbierać, warknęła:
-Może byś pomógł, hę?- usłyszałem znajomy głos.